Անկախության ստացումը հայ ազգի համար ամենակարևոր իրադարձություններից է:Սակայն դեևս կան մարդիք, ովքեր համարում են,որ Խսհմ-ի ժամանակ ավելի լավ էր:
Պարուն Մանուկյանը ապացուցեց որ դա այտպես չէ,ցույց տալով անկախությոան կարևորությունը:
Առաջին դեռքից ստացանք տեղի ունեցածի իրական պատկերը:
Ինչպես նաև ստացանք բոլոր հոտաքրքրող հարցերի պատասղանները:
Հետաքրքիր ֆիլմ, որը խոսում է կարևոր թեմաների մասին չմոռանալով հումորի մասին:
Հանդիպումը անցավ շատ հաճելի և կարելի է ասել ընկերական միջավայրում:
Խոսեցինք ֆիլմից,հյուրերի նպատակներից,խնդրեցինք խորհուրդներ:
խոսել – խոսիր
ուտել- կեր
մոտեցնել – մոտեցրու
բարձրացնել – բարձրացրու
վախենալ – վախեցիր
լինել – եղիր
բերել – բեր
ելնել – ել
թողնել – թող
վեր կենալ – վեր կաց
Գառնին գրավել նույնիսկ ամիրապետի զորքերը չեն կարող:
Հապշտապ,սայթակել,դժխեմ,նախօրե,ժխոր,հանդիպակծ,համբույր,գժտություն:
Этот фильм оставил у меня весьма двоякое впечатление.Но однозначно вызвало море раздражение.На всё это я смотрела через глаза современного человека и многое для меня неприемлемо и по зверски.
История Гипатии вызвало у меня море эмоций.Назвать человека ведьмой, обозвать такими ужасними словами и так жестоко убить только из-за того что она женщина .Разве не глупо?Но кроме самой Гипатии в фильме особое внимание уделяется противостоянию хрестян протв других вер, я не оправдываю язычников, они не менее глупы, но а как же христиане? Разве они лучше язычников?
Они много лет унижали Кристьян обижая их бога, но разве Христиане лучше?Они так же издевались над чужой верой.
Как по мне нельзя осуждать челочка за его веру.Человек сам в праве решать верить ему в одного бога, в несколько богов, в пришельцев, в Будду, В Аллаха или вообще не верить в никого.
А что касается поведения Кристьян насчёт Александрийской библиотеки, то это свинство.Каждый из этих свитков представляет ценность как историческую так и культурную, ведь бог говорил прощать людам их грехи, а не устраивать кровавое табу.
Возможно я смотрю через призму современного человека, но всё же.
Я просто очень рада что родилась во время когда могу спокойно вырожать своё мнение, а не во время где за моё мнение меня бы нозвали ведьмой и сожгли бы.
Գրեյս Հոփեր, ամերիկացի գիտնական և ԱՄՆ ռազմածովային նավատորմի կրտսեր ծովակալ։ Հարվարդի Մարկ I համակարգչի առաջին ծրագրավորողներից մեկը, համակարգչային ծրագրավորման գյուտարար։ Մշակել է համակարգչային ծրագրավորման լեզվի առաջին կոմպիլյատորը , զարգացրել է մեքենայական ծրագրավորման լեզուների գաղափարը, ինչը հանգեցրեց COBOL-ի ստեղծմանը՝ բարձր մակարդակի ծրագրավորման լեզուներից մեկը, որը մինչ այժմ օգտագործվում է։ Նրան է վերագրվում debuggin տերմինի մասսայականացումը, որը նախատեսված է համակարգչային անսարքությունները վերացնելու համար։ Ծովագնացությունում բազմաթիվ նվաճումների և բարձր աստի:ճանի շնորհիվ նրան երբեմն անվանում են «Զարմանալի Գրեյս» (հնարավոր է ակնարկվում է Amazing Grace հիմնը)։ Նրա պատվին է անվանվել ԱՄՆ զինվորական նավատորմի USS Hopper (DDG-70) էսկադրային ականակիրը և էներգետիկայի նախարարության (NERSC) հաշվողական հետազոտությունների կենտրոնի Cray XE6 «Հոփեր» գերհամակարգիչը։
Ծնվել է դեկտեմբերի 9, 1906 թ-ին Ամն ի Նյու Յորք քաղաքում:Երեք երեխաներից ավագը։ Երեխա ժամանակ շատ հետաքրքրասեր էր և բնավորության այդ գիծը պահպանվել է մինչև կյանքի վերջը։ Յոթ տարեկանում որոշում է պարզել, թե ինչպես է աշխատում զարթուցիչը։ Քանդում է յոթ զարթուցիչ, մինչև մայրը հասկանում է, թե ինչ է տեղի ունենում, արդյունքում ստիպված եղավ բավարարվել մեկ զարթուցիչով:
1966 թվականի վերջերին Հոփերը ԱՄՆ-ի ռազմածովային նավատորմի պահեստային զորքերից անցնում է թոշակի երկրորդ աստիճանի կապիտանի կոչումով (commander)։ 1967 թվականի օգոստոսին հետ է կանչվում ծառայության վեց ամիս ժամկետով, այդ նշանակումը վերափոխվեց անժամկետ պայմանագրի։ 1971 թվականին Հոփերը նորից անցավ թոշակի, սակայն 1972-ին նրան նորից խնդրեցին վերադառնալ ծառայության։
1973 թվականին ծովակալ Էլմո Ռ. Զումվալտ կրտսերը շնորհում է նրան առաջին կարգի կապիտանի (captain) կոչում։
Այն բանից հետո, երբ Ներկայացուցիչների պալատի անդամ Ֆիլիպ Քրեյնը տեսավ Գրեյսին 1983 թվականի մարտի «60 րոպե» թողարկմանը, Ներկայացուցիչների պալատի և իր անունից նախագահին խնդրագիր ուղարկեց, որից հետո Գրեյս Հոփերի պաշտոնը բարձրացվեց մինչև կոմմադոր (commodore)[36]: 1985 թվականին կոմմոդորը վերանվանվեց Rear Admiral Lower Half (առաջին աստիճանի կապիտանից բարձր է, բայց ցածր է հետևի ծովակալից)։
1986 թվականի օգոստոսի 14-ին Հոփերը ստիպված եղավ նորից անցնել թոշակի ռազմածովային նավատորմից։ Հրաժեշտի տոնակատարության ժամանակ պարգևատրվեց «Անբասիր ծառայության մեդալով», ԱՄՆ Պաշտպանության Նախարարության ոչ շարային ծառայության բարձրագույն պարգևն է։
Թոշակի անցնելու պահին Գրեյսը ամենատարեց սպան էր, ով գտնվում էր ԱՄՆ ռազմածովային նավատորմի իրական ծառայության մեջ (79 տարի, 8 ամիս,5 օր), իսկ հրաժեշտի արարողությունը անց էր կացվում ԱՄՆ ռազմածովային նավատորմի հնագույն գործող ռազմանավի USS Constitution վրա (188 տարի, 9 ամիս, 23 օր)։
Թոշակի անցնելուց հետո Հոփերը նշանակվում է, որպես ավագ խորհրդատու Digital Equipment Corporation կորպորացիայում, որտեղ աշխատում է մինչև իր մահը՝ 1992 թվականը։
Բարի կամքի դեսպան․ այսպես կարելի է կոչել նրա նոր դերը։ Կարդում էր տարբեր դասախոսություններ համակարգչային դարաշրջանի արշալույսի, իր կարիերայի մասին, ջանքերի վերաբերյալ, որոնք համակարգիչներ նախագծողները կարող են նախաձեռնել՝ օգտատերերի կյանքը հեշտացնելու համար։ Հոփերը այցելում էր թվային ինժեներական արտադրական օբյեկտների մեծ մասը, որտեղ այցելուները ճանապարհում էին նրան ծափահարություններով։ Շատ դասախոսություններ լուսաբանում էր Bell ընկերության հեռախոսի ուղիղ լարով, որը բաժանված էր 30 սանտիմետրանոց կտորների, որպեսզի ցույց տար այն հեռավորությունն, որն անցնում է լույսը մեկ նանովայրկյանում։ Լարը փոխանցվում էր լսարանին, ինչպես наглядного пособия։
Հոփերը այդ դասախոսությունների համար միշտ հագնում էր ռազմածովային զորահանդեսային համազգեստը, չնայած նրան, որ իրական ծառայության մեջ չէր գտնվում։
«Իմ ամենամեծ նվաճումը, բացի կոմպիլյատորի ստեղծումը, հանդիսանում է երիտասարդների ուսուցումը։ Գիտեք, նրանք մոտենում են ինձ և ասում են․«Ինչպե՞ս եք կարծում, մեզ մոտ կստացվի։» Ես պատասխանում եմ «Փորձեք»։ Եվ աջակցում եմ նրանց։ Դա նրանց անհրաժեշտ է։ Հետևում եմ նրանց զարգացմանը և երբեմն հրահրում եմ նրանց ռիսկի դիմել և պատասխանել մասնագիտական մարտահրավերներին»։
Հոփերը հուղարկավորվել է Արլինգթոնի ազգային գերեզմանատանըզինվորական կարգով։
առյուծի – մռնչյուն
կատվի – մլավոց
թռչնի – ծլվլոց
շան – հաչոց
ձիու – խրխնջոց
արագիլի – կափկափյուն
մեղվի – բզբզոց
հորթի – բառաչ
ոչխարի – մայուն
աղավնու – ղունղունեց
այծ -մկկոց
Արշակունի,Վանունի,Գնթունի,Գնունի,
Մռծարենց,Չարենց,Կարապենց
Բակունց,Արջունց,Ակունց,Մակունց,
նախօրոք կատարել
պատնիվեր բարձրանալ
ժամանակ առ ժամանակ երազել
մշտապես զգոն լինեոլ
բարոյապես աճել
օրեցօր ծերանալ
իսկույն փաղչել
փոքր-ինչ հիասթափվել
ավելի ու ավելի խենթանալ
առհավետ լռել
ներքուստ փտել
հոտնկայս
հիմնովին փոխվել
վերջիվերջո համաձայնվել
փոխն ի փոխ հագնել
Կապույտ – երկնագույն,բիլ,լազուր,կապտագույն, լուրթ, ծավի, մավի, ծովագույն, կապուտակ, կապտորակ, կապտաթույր, կապտաժեռ, կապտերանգ, կապուտկեկ, կապտավուն , լազվարթ, լաջվարթ, ասմազուն,
Выбираете из списка предложенной литературы любое (любые) произведения. Читаете, готовите пересказ (устный). Письменно анализируете историю, сюжет, характеризуете героев, их поведение, решения. Выписываете неизвестные слова, подбираете к ним синонимы (на русском). Работу публикуете в блоге.
А.С.Пушкин
А в ненастные дни
Собирались они
Часто;
Гнули — бог их прости! —
От пятидесяти
На сто,
И выигрывали,
И отписывали
Мелом.
Так, в ненастные дни,
Занимались они
Делом.
История рассказывает о юном инженере Германе.Он имел кое какое состояние,но никогда его не тратил,живя от жалования до жалования.Как то он узнал что нынче старая графиня в молодости смогла отыграть большой долг тремя картами,и поведала она об этом ещё одному человеку попавшего в трудное положение.И тот человек тоже выигрывал благодаря этим же картам.
Сначала Герман не поверил,”сказка!”подумал он.Но жажда большего овладела им.Он начал случайно оказывается у дворца графини.И встретил там он юную Лизавету Ивановну.И решил достигнуть он тайны благодаря ей.Лизавета была воспитанницей графини.”Графиня , конечно, не имела злой души; но была своенравна, как женщина, избалованная светом, скупа и погружена в холодный эгоизм, как и все старые люди, отлюбившие в свой век и чуждые настоящему. Она участвовала во всех суетностях большого света, таскалась на балы, где сидела в углу, разрумяненная и одетая по старинной моде, как уродливое и необходимое украшение бальной залы; к ней с низкими поклонами подходили приезжающие гости, как по установленному обряду, и потом уже никто ею не занимался”.
Юноша отправлял Лизавете письма, признаваясь в любви .Для девушки это было чем то новым и она начала отвечать ему.Как то она впустила юношу в замок для сведения ,но парень нагло пользуется этим и проникает в спальну графини.Пытаясь узнать о картах он случайно убивает старуху.
На похоронах случилось нечто странное . “Германн решился подойти ко гробу. Он поклонился в землю и несколько минут лежал на холодном полу, усыпанном ельником. Наконец приподнялся, бледен как сама покойница, взошел на ступени катафалка и наклонился… В эту минуту показалось ему, что мертвая насмешливо взглянула на него, прищуривая одним глазом”.
“Целый день Германн был чрезвычайно расстроен. Обедая в уединенном трактире, он, против обыкновения своего, пил очень много, в надежде заглушить внутреннее волнение. Но вино еще более горячило его воображение. Возвратясь домой, он бросился, не раздеваясь, на кровать и крепко заснул.Он проснулся уже ночью.Сон у него прошел; он сел на кровать и думал о похоронах старой графини.
он услышал незнакомую походку: кто-то ходил, тихо шаркая туфлями. Дверь отворилась, вошла женщина в белом платье. Германн принял ее за свою старую кормилицу и удивился, что могло привести ее в такую пору. Но белая женщина, скользнув, очутилась вдруг перед ним, — и Германн узнал графиню!
— Я пришла к тебе против своей воли, — сказала она твердым голосом, — но мне велено исполнить твою просьбу. Тройка, семерка и туз выиграют тебе сряду, но с тем, чтобы ты в сутки более одной карты не ставил и чтоб во всю жизнь уже после не играл. Прощаю тебе мою смерть, с тем, чтоб ты женился на моей воспитаннице Лизавете Ивановне…”
Долгое время парень ходил в раздумьях ,но всё таки решил попытаться.И да!У него получилось.Он выиграл дважды,но в третий проиграл .
“В следующий вечер Германн явился опять у стола. Все его ожидали. Генералы и тайные советники оставили свой вист, чтоб видеть игру, столь необыкновенную. Молодые офицеры соскочили с диванов; все официанты собрались в гостиной. Все обступили Германна. Прочие игроки не поставили своих карт, с нетерпением ожидая, чем он кончит. Германн стоял у стола, готовясь один понтировать противу бледного, но все улыбающегося Чекалинского. Каждый распечатал колоду карт. Чекалинский стасовал. Германн снял и поставил свою карту, покрыв ее кипой банковых билетов. Это похоже было на поединок. Глубокое молчание царствовало кругом.
Чекалинский стал метать, руки его тряслись. Направо легла дама, налево туз.
— Туз выиграл! — сказал Германн и открыл свою карту.
— Дама ваша убита, — сказал ласково Чекалинский.
Германн вздрогнул: в самом деле, вместо туза у него стояла пиковая дама. Он не верил своим глазам, не понимая, как мог он обдернуться.
В эту минуту ему показалось, что пиковая дама прищурилась и усмехнулась. Необыкновенное сходство поразило его…
— Старуха! — закричал он в ужасе.”
Такова была его учесть.Германн сошел с ума.Он лежал в психбольнице и постоянно повторял «Тройка, семерка, туз! Тройка, семерка, дама!..».
Դիտեք տեսանյութը և պատմեք այն, ինչ տեսաք: Ավելացրեք ձեր կարծիքը տեսանյութի վերաբերյալ:
This story telling about two sisters.One of the sisters study very well, always ahead.The other sister also works very hard,but she always lags behind the older one. One day little sisters thoughts materilize and she almost kill his sister.But she understand own mistakes and apologiez.
We must learn that thoughts are materialand therefor we must not do stupd things.
Один молодой стражник, телохранитель императора, захотел научиться владеть катаной — самурайским мечом. Он пришёл к великому мастеру этого искусства и попросился в ученики. Учитель захотел узнать, чему обучен юноша, и они обменялись несколькими ударами.
— В какой же школе ты обучался? — спросил восхищённый учитель.
— Ни в какой, — ответил юноша.
— Не может быть! Ты уже у кого-то учился, ты прошёл школу.
— Нет, нет, — юноша стоял на своём. — Я всему научился сам. С тех пор, как я состою на службе у императора, я всё время приучаю себя не бояться смерти.
— А, так вот какой была твоя школа! — воскликнул старый учитель.
Մի երիտասարդ պահնորդ, կայսրի թիկնապահը, ցանկացավ սովերել տիրապետել սամուրայական թրին – կատանային։ Նա եկավ այդ արվեստի մեծագույն վարպետի մոտ, և խնդրեց դառնալ աշակաերգ նրա մատ։ Ուսուցիչը ցանակացավ իմանալ ինչին է տիրապետում պատանին, և նրանք փոխանակվեցին միքանի հարվածներով։
-Որ դպրոցում ես սովորե՞լ – հարցրեց հւացած ուսուցիչը։
-Ոչ մի – պատասխանեց պատանին։
-Անհնար է, դու արդեն ինչ որ մեկի մոտ սովոր էլ ես, դու դպրոց ես ավարտել։
-Ոչ, ոչ -պատանին իրեններ պնդում – Ես ամենինչ ինքս եմ սովորել։Այն պահից երբ ես ծառայում եմ կայսրի մոտ, ես անընդահտ սովորեցնում եմ ինփ, չվախենալ մահից։
-Ահա թե ինչպիսին է եղել քո դպրոցը -բացականչեց ծեր ուսուցիչը։
–