Առաջադրանքներ

1.Առանձնացրե’ք հոմանիշային 6 զույգ.

շանթ-կայծակ

խլեզ-մողես

արահետ-կածան

ականջօղ-գինդ

շեղջ- կույտ

ցուպ-ձեռնափայտ

2.Տրված բառերին գրեցե’ք 2-ական հոմանիշ.

ձի- հովատակ, զամբիկ, նժույգ

մագիլ- ճիրան, եղունգ, ճանկ, ճապուռ

խոհեմ- իմաստուն, շրջահայաց, ողջամիտ

3․Գրեցե’ք տրված բառերի նույնարմատ հականիշները.

դյուրաշարժ-ծանրաշարժ

հնաբնակ-նորաբնակ

մանրածախ-մեծեծախ

ստորակարգ-բարձրակարգ

չարագործ-բարեգործ

տգետ-գիտուն

4.Բացատրեցե’ք հետևյալ բառերի իմաստները.

ասպար- պաշտպանական նք, վահան

մտրուկ- ձիու արու քուռակ

պատմուճան- կրոնավորի, դատավորի զգեստ

քողտիկ-փոքր տուն, խրճիթ

գավիթ- ցանկապատած կամ պարսպապատած տեղ՝ շենքի բակ

5.Գրեցե’ք 3 դարձվածք ականջ բառով.

ականջ անել, ականջ ծռել, ականջ դնել

6.Տրված բառերի իմաստն արտահայտե’ք դարձվածքներով.

համառել-կողի ընկնել

գունատվել-գույնը գցել

հեռու- աշխարհի ծայրը

խորամանկ- օգոստոսի աղվես

ծուլանալ-ալարը գալ

7.Կազմեցե’ք 3-ական բառ հետևյալ նախածանցով և վերջածանցով.

ենթ- ենթաբաժին, ենթակետ, ենթահարց

-վածք — դարձվածք, խոսվածք, գրվածք

8.Կազմեցե’ք 3 — ական ածանցավոր բառ տրված կաղապարներով.

նախա — ական

նախապատմական, նախաքրիստոնեական, նախապահպանական

անդր — յան

անդրկովկասյան, անդրկամրջյան, անդրկուլիսյան

9.Սյունակներից ընտրեցե՛ք մեկական արմատ և կազմեցե՛ք հինգ բարդ բառ.

լուսերես

փղոսկր

ծաղկաման

փորձաքար

ոսկեվարս

10.Գրեցեք միասին, առանձին և գծիկով գրվող հինգական բառ:

ուտել-խմել, ամառ-ձմեռ, տուն-թանգարան, հարավ-արևելք

հարավարևելյան, ամենօրյա, մեջբերում

տնից տուն, առաջ քաշել, հինգ հարյար, բաց կարմիր

Առաջադրանքներ

Կետադրի՛ր տեքստը

Արևը և Լուսինը Աստծո զավակներ են. Արևն աղջիկ է, Լուսինը՝ տղա։ Հոր հրամանով նրանք պարտավորվում են աշխարհին գիշեր-ցերեկ հերթով հսկել։ Վիճակ են գցում, թե գիշերն իրենցից ով հսկի։ Վիճակն ընկնում է քրոջը՝ Արևին, և քույր ու եղբայր սկսում են տաք-տաք վիճել։ Աղմուկի ձայնը լսելով՝ գալիս է Հայրը։ Երբ իմանում է պատճառը, նախատում է Լուսնին և հրամայում, որ գիշերները նա հսկի։ Լուսինը, հասկանալի է, հանձն է առնում հոր կամքը կատարել։ Ապա Աստված աղջկան է դիմում՝ առաջարկելով ցերեկները հսկել։ Արևը, սակայն, առաջարկում է՝ ասելով, թե ինքն իր աղջիկ տեղով օրը ցերեկով մարդկանց աչքին երևալուց ամաչում է։ «Այդ դեպքում,- ասում է Հայրը,- ձեռքերիդ մեջ մի խուրձ ասե՛ղ բռնիր, ով համարձակվի քեզ նայել, ասեղներով աչքերը ծակի՛ր»։

Առնվազն 3 թևավոր արտահայտություն գրի՛ր, որոնք գրական հայտնի ստեղծագործություններից են առաջացել։

<<Մի գդակ է, հո մի քուրք չի>>

—Աչքիս վրա, քեռի Քուչի,

Մի գդակ է, խո մի Քուրք չի․

Օգտագործվում է, երբ ցանկանում ենք նշել, թե ձեռնարկված գործը առանձին ջանքեր չի պահանջում։ Հաճախ հեգնանքով ծաղրվում է պարծենկոտությունը։

<<Նեսոյի քարաբաղնիսը>>

<<Նեսոյի քարաբաղնիս>> արտահայտությունը հասկացվում է ոչ ճիշտ, հակաբժշկական միջոցներով բուժում։

<<Օրեր են, կմտնեն, անց կկենան>>

Թումանյանի հայտնի արտահայտությունն է <<Գիքորը>> պատմվածքից։ Համբոյի խոսքերն են՝ ուղղված Գիքորին։

<<Հացի կտորտանքն ու քարթուն կտան, կերակրի հերմածքը կտան, շատ անգամ ել իրենք կուտեն ու քեզ տալ չեն, բան չկա, ծառայի կարգն է դա․․․ Օրեր են, կմտնեն, անց կկենան>>։ Օգտագործվում է, երբ մեկին ցանկանում են հանգստացնել, որ պատահած դեմքն անցնի ու ժամանակի ընթացքում կմոռացվի։

<<Քաջ Նազար>>

<<Քաջ Նազար>> անվանում ենք այն մարդկանց, որոնք վախկոտ են, պարծենկոտ, մեծամիտ, բայց հանգամանքների բերումով արժանանում են բարձր պաշտոնների, ոչ թե իրենց արժանիքների համար, այլ պատահականորեն։ Հաճախ օգտագործում ենք նաև <<Քաջ Նազարի բախտ ունի>> արտահայտությունը

<<Բալը թանկ է>>

Առաջացել է Հովհ․ Թումանյանի <<Գիքորը>> պատմվածքից։ Օգտագործվում է կատակի ձևով, երբ ցանկանում ենք ընդգծել միամտությունը։ Հաճախ ասվում է նաև հեգնանքով՝ այն մարդկանց մասին, որոնք ցանկանում են խորամանկել, բայց ընկնում են ծիծաղելի դրության մեջ։

Անհատական նախագիծ #4

Թարգմանություն “վարունգներ”

Մի անգամ Պավլիկը Կոտկային տարավ իր հետ գետ ձուկ որսալու։ Բայց այս օրը նրանց բախտը չի բերել՝ ձուկն ընդհանրապես չի կծել։ Բայց երբ հետ գնացին, բարձրացան կոլտնտեսության այգին և վերցրեցին վարունգով լի գրպանները։

Նրանց նկատեց կոլտնտեսության պահակը և սուլեց։ Նրանից փախչում են։ Տուն գնալու ճանապարհին Պավլիկը մտածում էր, թե ինչպես ուրիշի այգին մագլցելու համար տուն չի հասնի։ Եվ նա իր վարունգները տվեց Կոտկային։

Կատուն ուրախությամբ եկավ տուն.

– Մայրիկ, ես քեզ վարունգ եմ բերել:

Մայրիկը նայեց, և նա վարունգով լի գրպաններ ուներ, և նրա գրկում վարունգ կար, և ևս երկու մեծ վարունգ նրա ձեռքերում:

– Որտեղի՞ց եք դրանք ձեռք բերել: Մայրիկն ասում է.

– Պարտեզում.

-Ի՞նչ այգի:

-Այնտեղ, գետի մոտ, կոլտնտեսությունում։

-Ո՞վ է քեզ թույլ տվել:

Ոչ ոք, ես ինքս եմ դա ստացել:

Ուրեմն գողացա՞ք։

– Ոչ, ես չեմ գողացել, բայց դա այնքան պարզ է … Պավլիկը վերցրեց, բայց ես չեմ կարող, թե՞ ինչ: Դե, ես վերցրեցի այն:

Կոտկան սկսեց գրպանից վարունգ հանել։

– Կանգնի՛ր, կանգնի՛ր։ Մի վերբեռնեք: մայրիկն ասում է

-Ինչո՞ւ:

«Հիմա ետ բեր նրանց»։

-Որտե՞ղ տանեմ: Նրանք աճեցին այգում, իսկ ես պոկեցի։ Նրանք միեւնույն է չեն աճի:

-Ոչինչ, վերցրու ու դրիր նույն անկողնու վրա, որտեղից պոկել ես:

Դե, ես դրանք կշպրտեմ:

-Չէ, դու չես նետի այն։ Դուք դրանք չեք տնկել, չեք մեծացրել, իրավունք չունեք դրանք դեն նետել։

Կատուն սկսեց լաց լինել։

-Պահապան կա: Նա սուլեց մեզ ու մենք փախանք։

-Տեսնես ինչ ես անում! Իսկ եթե նա բռնի քեզ:

«Նա չէր հասնի: Նա արդեն ծեր պապիկ է։

«Դե, ամոթ քեզ! Մայրիկն ասում է. – Չէ՞ որ այս վարունգների համար պապիկն է պատասխանատու։ Կպարզեն, որ վարունգները չկան, կասեն՝ պապիկն է մեղավոր։ Լավ կլինի՞։

Մայրիկը սկսեց վարունգները նորից դնել Կոտկայի գրպանը։ Կատուն լաց էր լինում և բղավում.

-Չեմ գնա! Պապը ատրճանակ ունի. Նա կկրակի և կսպանի ինձ։

Եվ թող սպանի։ Ինձ համար ավելի լավ է ընդհանրապես որդի չունենամ, քան գողի որդի ունենամ։

«Դե, արի ինձ հետ, մայրիկ»: Դրսում մութ է։ Ես վախենում եմ.

-Չե՞ս վախենում վերցնելուց։

Մայրիկը Կոտկային երկու վարունգ տվեց ձեռքերին, որոնք գրպաններում չէին տեղավորվում, ու դուրս հանեց դռնից։

«Կա՛մ վարունգ բեր, կա՛մ տնից դուրս արի, դու իմ տղան չես»:

Կոտկան շրջվեց և դանդաղ քայլեց փողոցով։

Արդեն բավականին մութ էր։

«Ես դրանք կշպրտեմ այստեղ՝ խրամատը, և կասեմ, որ ես եմ դրանք տարել», – որոշեց Կոտկան և սկսեց շուրջը նայել: «Ոչ, ես կվերցնեմ դա, մեկ ուրիշը կտեսնի, և պապը կհարվածի իմ պատճառով»:

Նա քայլում էր փողոցով և լաց էր լինում։ Նա վախեցած էր։

«Սիրամարգը լավն է։ մտածեց Կոտկան։ -Ինձ իր վարունգները տվեց, նստում է տանը։ Նա, ենթադրում եմ, չի վախենում»:

Կոտկան դուրս եկավ գյուղից և անցավ դաշտերով։ Շուրջը հոգի չկար։ Վախից նա չէր հիշում, թե ինչպես է հասել այգի։ Նա կանգ առավ խրճիթի մոտ, կանգնում է ու ավելի ու ավելի բարձր լաց է լինում։

Լսեց պահակը և մոտեցավ նրան։

-Ինչո՞ւ ես լացում: նա հարցնում է.

— Պապ, վարունգները հետ եմ բերել։

-Ի՞նչ վարունգ:

-Իսկ ո՞րն ենք ընտրել ես ու Պավլիկը։ Մայրս ասաց, որ հետ վերցնեմ:

-Այդ բանն է: պահակը զարմացավ. «Դա նշանակում է, որ ես սուլել եմ քեզ համար, բայց դու դեռ գողացել ես վարունգը»: Ոչ լավ!

-Պավլիկը տարավ, ես էլ վերցրեցի։ Նա ինձ էլ տվեց իր վարունգները։

-Պավլիկին մի նայիր, ինքդ պետք է հասկանաս։ Դե, մի արեք դա այլևս: Արի վարունգ ու գնա տուն։

Կոտկան վարունգները հանեց ու դրեց պարտեզ։

-Դե, այսքանը, հա՞: ծերունին հարցրեց.

«Ոչ… մեկը բացակայում է», – պատասխանեց Կոտկան և նորից սկսեց լաց լինել:

-Ինչո՞ւ է բացակայում, որտե՞ղ է այն։

– Պապ, ես մի վարունգ եմ կերել։ Ի՞նչ է լինելու հիմա։

-Լավ, ի՞նչ կլինի։ Ոչինչ չի լինի։ Նա կերավ, նա կերավ: Առողջության համար.

-Իսկ դու, պապի՛կ, չե՞ս ընկնի այն բանի համար, որ վարունգը չկա:

– Տեսեք, ի՞նչ բան կա: Պապիկը ժպտաց. -Չէ, մի վարունգի համար բան չի լինի։ Հիմա եթե մնացածը չէիք բերել, ուրեմն այո, բայց ոչ։

Կատուն վազեց տուն։

Հետո նա հանկարծ կանգ առավ և հեռվից բղավեց.

– Պապ, պապի՛կ։

– Էլ ինչ?

– Իսկ էս վարունգը, որ կերել եմ, ո՞նց կհամարվի,- գողացե՞լ եմ, թե՞ չէ:

-Հմ! պապիկն ասաց. – Ի՜նչ մարտահրավեր: Դե ինչ կա, թող չգողանան։

-Իսկ ինչպե՞ս:

Դե համարեք, որ ես ձեզ եմ տվել։

-Շնորհակալ եմ, պապի՛կ։ Ես կգնամ.

-Գնա, գնա տղաս:

Կոտկան ամբողջ արագությամբ վազեց դաշտը, ձորը, առվակի վրայով անցնող կամրջով և, այլևս չշտապելով, գյուղով գնաց տուն։ Նրա սիրտը ուրախ էր.

Աղբյուր

Անհատական նախագիծ #3

Թարգմանություն “խիզախ բադիկը”

Ամեն առավոտ տանտիրուհին բադի ձագերին բերում էր թակած ձվերով լի ափսե։ Նա ափսեն դրեց թփի մոտ, և նա հեռացավ։

Հենց որ բադերը վազեցին դեպի ափսեը, հանկարծ մի մեծ ճպուռ դուրս թռավ այգուց և սկսեց պտտվել նրանց վերևում։

Նա այնքան սարսափելի ծվծվաց, որ վախեցած բադերը փախան և թաքնվեցին խոտերի մեջ: Նրանք վախենում էին, որ ճպուռը կկծի բոլորին։

Հաջորդ առավոտ տանտիրուհին, ինչպես միշտ, թակած ձվերով մի ափսե դրեց գետնին ու հեռացավ։

-Դե տես,- ասաց քաջ Ալյոշան,- հիմա ես կկռվեմ քո ճպուռի հետ:

Հենց սա ասաց, ճպուռը հանկարծ բզզաց։ Հենց վերևում նա թռավ ափսեի վրա:

Բադի ձագերը ուզում էին փախչել, բայց Ալյոշան չվախեցավ։ Մինչ ճպուռը կհասցներ նստել ափսեի վրա, Ալյոշան կտուցով բռնեց նրա թեւից։ Նա ուժով հեռացավ ու կոտրված թեւով թռավ։

Իսկ չար ճպուռը նստեց ափսեի մեջ, ճաշակեց ուտելիքը և հետո թռավ։ Դրանից հետո բադի ձագերը մի ամբողջ օր չեն մոտեցել ափսեին։ Նրանք վախենում էին, որ ճպուռը նորից կթռչի։ Երեկոյան տանտիրուհին մաքրեց ափսեն և ասաց. «Մեր բադի ձագերը պետք է հիվանդ լինեն, նրանք ոչինչ չեն ուտում»: Նա չգիտեր, որ բադերը ամեն գիշեր քաղցած են քնում։

Մի անգամ նրանց հարեւանը՝ փոքրիկ բադի ձագ Ալյոշան, եկավ այցելելու բադերին։ Երբ բադի ձագերը նրան պատմեցին ճպուռի մասին, նա սկսեց ծիծաղել։

-Դե, քաջեր։ – նա ասաց. «Ես մենակ կքշեմ այս ճպուռին։ Այստեղ դուք կտեսնեք վաղը:

«Դուք պարծենում եք», – ասացին բադի ձագերը, – վաղը դուք առաջինը կվախենաք և կփախչեք:

Այդ ժամանակվանից նա երբեք չի թռչել այգի, և բադերը ամեն օր կուշտ են ուտում: Նրանք ոչ միայն կերան իրենց, այլեւ խիզախ Ալյոշային բուժեցին՝ իրենց ճպուռից փրկելու համար։

Աղբյուր

Անհատակ նախագիծ #2

Թարգմանությում

Եղել են եղբայր և քույր՝ Վասյա և Կատյան; և նրանք ունեին կատու: Գարնանը կատուն անհետացավ։ Երեխաներն ամենուր փնտրում էին նրան, բայց չէին կարողանում գտնել։

Մի անգամ նրանք խաղում էին գոմի մոտ և իրենց գլխավերևում լսեցին մի բան, որը մյաուսում էր բարակ ձայներով։ Վասյան բարձրացավ գոմի տանիքի տակ գտնվող աստիճաններով։ Իսկ Կատյան կանգնեց ներքևում և անընդհատ հարցնում էր.

-Գտե՞լ եք: Գտե՞լ եք

Բայց Վասյան նրան չպատասխանեց։ Վերջապես Վասյան բղավեց նրան.

– Գտնված! Մեր կատուն… Եվ նա ձագեր ունի. այնքան հրաշալի; շուտով արի այստեղ..

Կատյան վազեց տուն, կաթ առավ և բերեց կատվին։

Կային հինգ ձագ: Երբ նրանք մի փոքր մեծացան և սկսեցին դուրս սողալ այն անկյունից, որտեղից դուրս էին գալիս, երեխաները ընտրեցին սպիտակ թաթերով մոխրագույն մեկ ձագուկ և բերեցին տուն: Մայրը տվեց մնացած բոլոր ձագերին, իսկ սա թողեց երեխաներին։ Երեխաները կերակրեցին նրան, խաղացին նրա հետ ու պառկեցրին իրենց հետ։

Մի անգամ երեխաները գնացին խաղալու ճանապարհին և իրենց հետ մի ձագ տարան։

Քամին շարժեց ծղոտը ճանապարհի երկայնքով, և կատվիկը խաղում էր ծղոտի հետ, և երեխաները ուրախանում էին նրա վրա: Հետո ճանապարհի մոտ թրթնջուկ գտան, գնացին հավաքելու ու մոռացան կատվի ձագին։

Հանկարծ նրանք լսեցին, որ ինչ-որ մեկը բարձր բղավում է.

«Ետ, ետ»: – և նրանք տեսան, որ որսորդը վազում է, և նրա առջև երկու շներ տեսան մի կատվի ձագ և ուզում էին բռնել նրան: Իսկ հիմար ձագը, վազելու փոխարեն, նստեց գետնին, կռացավ մեջքը և նայեց շներին։

Կատյան վախեցել է շներից, բղավել ու փախել է նրանցից։ Եվ Վասյան ամբողջ ուժով ճամփա ընկավ դեպի կատվի ձագը և միևնույն ժամանակ շների հետ վազեց նրա մոտ։

Շները ցանկանում էին բռնել կատվի ձագին, բայց Վասյան փորով ընկավ կատվի ձագի վրա և ծածկեց այն շներից։

Որսորդը վեր թռավ և շներին քշեց. և Վասյան տուն բերեց մի ձագ և այլևս նրան իր հետ դաշտ չտարավ։

Աղբյուր

Առաջադրանքներ

1.Փակագծում տրված բառերից ընտրի՛ր ճիշտը:

(Ամոլ, ամուլ) դաշտերը դարձան արգասաբեր ու բերրի:

Ամառները նա հաճախ էր գնում գյուղ՝ (իր, իրեն) պապերի ծննդավայրը:

Բնավորության այդ գծերը նա (ժառանգել, ժառանգություն էր ստացել ) ծնողներից:

Անդրանիկ զորավարի մասին ժողովուրդը բազմաթիվ (ավանդույթներ, ավանդություններ) է ստեղծել:

Աբովյան (փողոցի վրա, փողոցում) մի նոր գրախանութ է բացվել:

2.Կազմել նախադասություններ հետևյալ բառերով։ Մատռվակ, գինարբուք, դաստակերտ, պախուրց, աշխետ, գավազան, տրցակ, դրվատել:

Մատռվակը ներս մտավ՝ գինով լի սափորը ձեռքին բռնած:

Ընտանիքը վիճել էր գինարբուքից անմիջապես առաջ և երեկոն խափանվել էր։

Նա մի հարուստ կալվածատիրոջ դաստակերտում էր աշխատում։

Նա հեռացավ բանալիների տրցակը թողելով սեղանին։

Արքան հսկա գավազանը ձեռքին՝ հպարտ քայլում էր դեպի ժողովուրդը։

Նա երկար նայում էր, թե ինչպես է քամին փրփրացնում ձիու աշխետ բաշը։

Ձին այնպես էր սլանում, որ հեծյալը պախուրցը հանկարծակի ձեռքից բաց թողեց և ընկավ։

Կինը անընդմեջ դրվատում ու փառաբանում էր անդրանիկ որդուն։

Մուշեղ Գալշոյան Սպասում (մեկնաբանություն)

Կոմիտասը անչափ մեծահոգի ու բոլորի լավը ցանկացող մարդ էր: Նա անգամ դեկտեմբերյան այդ սաստիկ ցրտին ժամեր շարունակ առանց տարակուսանքի և փոխադարձ վերաբերմունքի սպասման յուրաքանչյուր անցնողի մեջ հայացքով փնտրում էր այդ խեղճ մարդուն, ով կարող է և կերցրել էր իր վերջին հույսը՝ դրամապանակի հետ մեկտեղ: Կոմիտասը այնպիսի վերաբերմունք է ցուցաբերել շուրջը գտնվողներին, որ արժանի է անվանել Մարդկային, և հենց մեծատառով: Այն, որ նրա խիղճը հանգիստ չէր, 10 տարի առաջ շահած գումարի համար, երբ իր գտած կես մարկով շահեց հարյուրը, դա փաստ էր: Նա իրեն մեղավոր էր զգում, նրանց դիմաց, ովքեր իր պես իրենց վերջին կոպեկն ու հույսը դրել էին այդ շահումի սպասման մեջ: Ի զարմանս բոլորիս, նա դրամապանակի միջի 10 ֆրանկանոցի տակ տեղավորեց 100 ֆրանկ, առանց որևէ տարակուսանքի: Ես ինքս Կոմիտասի այդ արարքը գնահատում եմ որպես սխրագործություն, իսկ նրա համար դա պարզապես պարտքը վերադարձնել էր նշանակում: Անկեղծ ասած, իմ հոգին ջերմացավ այդ պատմվածքի ընթերցման ժամանակ, ինքս ինձ լավ ու հպարտ զգացի, որ հայ ազգը Կոմիտաս ունի: Երկար սպասումից հետո ի վերջո գտնվեց դրամապանակի տիրուհին, այն դեպքում երբ Կոմիտասը տիրոջն էր ման գալիս: Աղջկա խառնված վիաճակը անչափ հուզիչ էր, նաև վերջում՝ վերադարձնելուց հետո, Կոմիտասը դարձյալ ցուցաբերեց բարեհոգություն և այդ անծանոթ աղջկան հրավիրեց հաջորդ օրն սպասվելիք համերգի:

Փոխադրություն

Արտաշեսի թագավորությունից շատ առաջ այս մեծ երկրամասում ստեղծվել էր մի ուրիշ թագավորություն։ Ստեղծվել էր Հայքը,սակայն ստեղծողը այն անվանել էր իր անունով`Զարդմանոսի թագավորություն։ Նա թագադրել էր ինքն իրեն,որպես պետության լեզու ընտրել Պարթևերենը, Երվանդունիների տարբերվելու համար։ Եթե իմանար Չինարեն ապա որպես լեզու դա կնտրեր։

Մյուս պետությունները չճանաչեցին նրա թագն ու իշխանությունը։ Իսկ Պարթևները մտածում էին թե նա աչք է դրել իրենց տարածքների վրա։

Սմբատ զորավարը արշավեց դեպի Զարդմանոսի թագավորություն։Նրան գերի է վերցնում իսկ  տարածքները միացնում Հայաստանին։

Զարդվանին բերում են Արտաշեսի մոտ։ Արքան հարցնում է թե նա քանի կին և երեխա ունի։ Իմանալով,որ նա ունի 9 կին և 37 երեխա Արտաշեսը որոշում է կայացնում նրանց ուղարկել տարբեր գավառներ,ամուսնացնել հայախոս տղամարդկանց հետ, որպեսզի և կանայք և նրանց երեխաները ապրեն հայկական միջավայրում և խոսեն հայերեն։

Զարդվանը փորձում է համոզել Արքային այդպես չանել, ասելով որ նա վաստակել է Բարի անունը,բայց առանց գութի կտրում է իրեն իր ընտանիքից։

Արտաշեսը ասում էոր եթեբարի չլիներ գլխավոր նրան,սակայն հնարավորություն է տալիս ամուսնանալ հայախոս կնոջ հետ և սովորել հայերեն, և միայն այդ դեպքում Զարդվանը կկարողանան փնտրել իր հարազատներ։

-Աշխարհում Հայրենիքի դավաճանությունը սկսուվմ է մայրենին մոռանալով – ասում է արքան վերջում և հեռանում։

 

 

Համո Սահյան

Համո Սահյան «Հրաշք լիներ»

 

Հրաշք լիներ, կրկնվեր

Այն հրաշքը իրական,

Առուն ստվերս տաներ

Ջաղացպանի աղջկան:

Գար խափաներ, խաթարեր

Իմ ջաղացը մանկական,

Նրա հետ սերս տաներ

Ջաղացպանի աղջկան:

Պահեր, գրկի մեջ պահեր

Կարմիր աստղերը ձկան,

Կարմիր արևս տաներ

Ջաղացպանի աղջկան:

Ա՜խ, ձեն ու ձուն չհաներ

Իմ ցավերի լուռ վկան,

Այրող ցավերս տաներ

Ջաղացպանի աղջկան:

Ինչ ասեի, կատարեր,

Առներ սերս գեղջկական

Մի անգամ ևս տաներ

Ջաղացպանի աղջկան:

Հրաշք լիներ կրկնվեր

Այն հրաշքը իրական։