Թարգմանություն “վարունգներ”
Մի անգամ Պավլիկը Կոտկային տարավ իր հետ գետ ձուկ որսալու։ Բայց այս օրը նրանց բախտը չի բերել՝ ձուկն ընդհանրապես չի կծել։ Բայց երբ հետ գնացին, բարձրացան կոլտնտեսության այգին և վերցրեցին վարունգով լի գրպանները։
Նրանց նկատեց կոլտնտեսության պահակը և սուլեց։ Նրանից փախչում են։ Տուն գնալու ճանապարհին Պավլիկը մտածում էր, թե ինչպես ուրիշի այգին մագլցելու համար տուն չի հասնի։ Եվ նա իր վարունգները տվեց Կոտկային։
Կատուն ուրախությամբ եկավ տուն.
– Մայրիկ, ես քեզ վարունգ եմ բերել:
Մայրիկը նայեց, և նա վարունգով լի գրպաններ ուներ, և նրա գրկում վարունգ կար, և ևս երկու մեծ վարունգ նրա ձեռքերում:
– Որտեղի՞ց եք դրանք ձեռք բերել: Մայրիկն ասում է.
– Պարտեզում.
-Ի՞նչ այգի:
-Այնտեղ, գետի մոտ, կոլտնտեսությունում։
-Ո՞վ է քեզ թույլ տվել:
Ոչ ոք, ես ինքս եմ դա ստացել:
Ուրեմն գողացա՞ք։
– Ոչ, ես չեմ գողացել, բայց դա այնքան պարզ է … Պավլիկը վերցրեց, բայց ես չեմ կարող, թե՞ ինչ: Դե, ես վերցրեցի այն:
Կոտկան սկսեց գրպանից վարունգ հանել։
– Կանգնի՛ր, կանգնի՛ր։ Մի վերբեռնեք: մայրիկն ասում է
-Ինչո՞ւ:
«Հիմա ետ բեր նրանց»։
-Որտե՞ղ տանեմ: Նրանք աճեցին այգում, իսկ ես պոկեցի։ Նրանք միեւնույն է չեն աճի:
-Ոչինչ, վերցրու ու դրիր նույն անկողնու վրա, որտեղից պոկել ես:
Դե, ես դրանք կշպրտեմ:
-Չէ, դու չես նետի այն։ Դուք դրանք չեք տնկել, չեք մեծացրել, իրավունք չունեք դրանք դեն նետել։
Կատուն սկսեց լաց լինել։
-Պահապան կա: Նա սուլեց մեզ ու մենք փախանք։
-Տեսնես ինչ ես անում! Իսկ եթե նա բռնի քեզ:
«Նա չէր հասնի: Նա արդեն ծեր պապիկ է։
«Դե, ամոթ քեզ! Մայրիկն ասում է. – Չէ՞ որ այս վարունգների համար պապիկն է պատասխանատու։ Կպարզեն, որ վարունգները չկան, կասեն՝ պապիկն է մեղավոր։ Լավ կլինի՞։
Մայրիկը սկսեց վարունգները նորից դնել Կոտկայի գրպանը։ Կատուն լաց էր լինում և բղավում.
-Չեմ գնա! Պապը ատրճանակ ունի. Նա կկրակի և կսպանի ինձ։
Եվ թող սպանի։ Ինձ համար ավելի լավ է ընդհանրապես որդի չունենամ, քան գողի որդի ունենամ։
«Դե, արի ինձ հետ, մայրիկ»: Դրսում մութ է։ Ես վախենում եմ.
-Չե՞ս վախենում վերցնելուց։
Մայրիկը Կոտկային երկու վարունգ տվեց ձեռքերին, որոնք գրպաններում չէին տեղավորվում, ու դուրս հանեց դռնից։
«Կա՛մ վարունգ բեր, կա՛մ տնից դուրս արի, դու իմ տղան չես»:
Կոտկան շրջվեց և դանդաղ քայլեց փողոցով։
Արդեն բավականին մութ էր։
«Ես դրանք կշպրտեմ այստեղ՝ խրամատը, և կասեմ, որ ես եմ դրանք տարել», – որոշեց Կոտկան և սկսեց շուրջը նայել: «Ոչ, ես կվերցնեմ դա, մեկ ուրիշը կտեսնի, և պապը կհարվածի իմ պատճառով»:
Նա քայլում էր փողոցով և լաց էր լինում։ Նա վախեցած էր։
«Սիրամարգը լավն է։ մտածեց Կոտկան։ -Ինձ իր վարունգները տվեց, նստում է տանը։ Նա, ենթադրում եմ, չի վախենում»:
Կոտկան դուրս եկավ գյուղից և անցավ դաշտերով։ Շուրջը հոգի չկար։ Վախից նա չէր հիշում, թե ինչպես է հասել այգի։ Նա կանգ առավ խրճիթի մոտ, կանգնում է ու ավելի ու ավելի բարձր լաց է լինում։
Լսեց պահակը և մոտեցավ նրան։
-Ինչո՞ւ ես լացում: նա հարցնում է.
— Պապ, վարունգները հետ եմ բերել։
-Ի՞նչ վարունգ:
-Իսկ ո՞րն ենք ընտրել ես ու Պավլիկը։ Մայրս ասաց, որ հետ վերցնեմ:
-Այդ բանն է: պահակը զարմացավ. «Դա նշանակում է, որ ես սուլել եմ քեզ համար, բայց դու դեռ գողացել ես վարունգը»: Ոչ լավ!
-Պավլիկը տարավ, ես էլ վերցրեցի։ Նա ինձ էլ տվեց իր վարունգները։
-Պավլիկին մի նայիր, ինքդ պետք է հասկանաս։ Դե, մի արեք դա այլևս: Արի վարունգ ու գնա տուն։
Կոտկան վարունգները հանեց ու դրեց պարտեզ։
-Դե, այսքանը, հա՞: ծերունին հարցրեց.
«Ոչ… մեկը բացակայում է», – պատասխանեց Կոտկան և նորից սկսեց լաց լինել:
-Ինչո՞ւ է բացակայում, որտե՞ղ է այն։
– Պապ, ես մի վարունգ եմ կերել։ Ի՞նչ է լինելու հիմա։
-Լավ, ի՞նչ կլինի։ Ոչինչ չի լինի։ Նա կերավ, նա կերավ: Առողջության համար.
-Իսկ դու, պապի՛կ, չե՞ս ընկնի այն բանի համար, որ վարունգը չկա:
– Տեսեք, ի՞նչ բան կա: Պապիկը ժպտաց. -Չէ, մի վարունգի համար բան չի լինի։ Հիմա եթե մնացածը չէիք բերել, ուրեմն այո, բայց ոչ։
Կատուն վազեց տուն։
Հետո նա հանկարծ կանգ առավ և հեռվից բղավեց.
– Պապ, պապի՛կ։
– Էլ ինչ?
– Իսկ էս վարունգը, որ կերել եմ, ո՞նց կհամարվի,- գողացե՞լ եմ, թե՞ չէ:
-Հմ! պապիկն ասաց. – Ի՜նչ մարտահրավեր: Դե ինչ կա, թող չգողանան։
-Իսկ ինչպե՞ս:
Դե համարեք, որ ես ձեզ եմ տվել։
-Շնորհակալ եմ, պապի՛կ։ Ես կգնամ.
-Գնա, գնա տղաս:
Կոտկան ամբողջ արագությամբ վազեց դաշտը, ձորը, առվակի վրայով անցնող կամրջով և, այլևս չշտապելով, գյուղով գնաց տուն։ Նրա սիրտը ուրախ էր.
Աղբյուր