Բոլորս էլ լսել,գրքերում կարդացել ենք ձմեռային հեքիաթի մասին։ ԵՒ ի տխրություն մեզ շատերս այն նույնիսկ չենք զգացել։
Տխուր է ինչ խոսք, սակայն ես կարող եմ գլուխս գովալ և ասել որ ոչ միայն տեսել եմ այլեւ հայտնվել եմ այդ հեքիաթի մեջ։
Լեռնանիստ: Ինչպես ինձ էի թվում աշխարհից կտրված մի վայր որը անհասկանալի ձեւով գտել է մոր կրթահամալիրը և այնտեղ ստեղծել իր աշակերտների համար ժամանցի վայր։
Բնականաբար սխալվում էի։
Ամեն անգամ շոկ և հիացմունք եմ ապրում երբ տեսնում եմ որ այդպիսի ձյունածածկ վայրերում, որտեղ առաջին հայացքից ապրելը անհնար է տեսնում եմ մարդկանց տներ և նրանց բնականոն կյանքը։
Բայց վերադառնանք մեր ժամանցի վայրին։
Բարձ բլուր ամբողջովին ծածկված ձնով։ Վերև էինք բարձրանում ճոպանուղու(?) միջոցով։ Իսկ վերեւից իջնում էինք օղակների վրա նստած։
Բախտի բերմամբ վերցրել էի լավ սղացող օղակ, ինչի շնորհիվ արագ և հնարավորինս հեռու։
Առաջին “սահքը” ինձ համար վախենալու չէր (ինչը զարմանալի է)։ Անսովոր էր և մի փոքր տհաճ, քանի որ ձյունը ուղիղ աչքերիս էր գալիս։ Բայց այդ վարկյանական արագության զգացումը երջանկացնում է։
Սահելու մասին շատ չեմ կարող խոսել, քանի որ ամենը իրար նման էր։ Բարձրացար վերև, իջար ներքև, բարձրացար վերև, իջար ներքև և այդպես շարունակ։
Կարող եմ ասել որ այդ օրը բացի նրանից որ տեսա իմ կյանքի ամենա շատ և ամենագեղեցիկ ձյունը, նաեւ այն լի ու լի համտես արեցի ( շնորհակալություն Բեշլյան Լիլիթին)։
Վերջում ինձ համար շատ հաճելի բոնուս դարձավ փոքրիկ սրճարանը, որտեղ տաքացած և իր նախկին տեսքին վբերեցի սարցակալած ձեռքերս։
Ցուրտ էր՞։ Այո
Ցրտից մարմինս չե՞ի զգում? Այո
Վերջում ամբողջովին թրջվել էի՞։ Այո
Հանդիսանում է այդ ամենը պատճառ դժգոհ լինելու համա՞ր։ Իհարկե ոչ
Չնայած վերոնշյալին, անցավ շատ ու շատ լավ, ուրախ և հետաքրքիր։
Հույս ունեմ մինուս տարի կկարողանամ ևս մեկ անգամ այցելել Լեռնանիստ։